მონატრება

წისქვლის უზარმაზარი, მრგვალი ქვა წრეზე ბრუნავს, გრუხუნებს და სიმინდის მარცვლებს თვალის დახამხებაში ფქვილის პატარა ნამცეცებად აქცევს. იქვე ახლოს, ხის დაბალ სკამზე ბაბუაა ჩამომჯდარი, ისეთზე, იმერულად „ჯორკოს“ რომ ვეძახით. მაღალი, თოვლივით თეთრი თმით, ოდნავ მოღუნული ფართე ცხვირით, გამჭოლი თვალებით, წელში მოხრილი ზის და ყალიონს აბოლებს, თან წისქვილის ქვას თვალს არ აშორებს. ცოტა ხანში კუჭის ტკივილით შეწუხებული მუცელზე ხელს იჭერს, სკამიდან დგება და იქვე მდგარ, რკინის ძველ საწოლზე ინაცვლებს. მეც იქვე ვარ ჩამომჯდარი. წისქვილის ქვა გრუხუნებს, ხმაურში ერთმანეთის არ გვესმის და ყვირილით ლაპარაკზე გადავდივარ. გარეთ, ღამის შუქზე ციცინათელები ანათებენ, ტყიდან კი ტურების გაბმული ყმუილი ისმის. წისქვილის ხის შენობა იქვე, ტყის განაპირას დგას.

ხმაურში რომ გამაგებინოს, ბაბუაც ყვირილითვე მპასუხობს. უკვე მერამდენედ მოყოლილ საქულას და მაქულას ანეკდოტის თქმას ვთხოვ. ისიც კი ვიცი, რომელ სიტყვას რომელი მოსდევს, სად აუწევს და დაუწევს ხმას, მაგრამ მაინც დაჟინებით ვეხვეწები, რომ მომიყვეს. ენის გასატეხებიც ბლომად იცის. „კოკროჭინა“ ბოლოსთვის მოვიტოვეთ. ზღაპრების ასაკიდან თითქოს დიდი ხანია გამოვედი, მაგრამ ათასჯერ მოყოლილი კოკროჭინას ამბავი მაინც არასდროს ძველდება. მისი თხრობა ბაბუასთვის წმინდა რიტუალად ქცეულა. ოქროსთმიანი, ბროწეულისლოყება ბიჭის და ბოროტი დედინაცვლის ამბავი ექვსი შვილიშვილიდან თითოეულმა ზეპირად ვიცით. პირველად ამ ზღაპრიდან გავიგე, რატომ აკეთებენ ღვინოს საწნახელში, რა დანიშნულება აქვს ჭურს, როგორ აცხობენ პურს თონეში, რისთვის გამოიყენება საჩეჩელი... რატომ არსებობენ ბოროტი „დედინაცვლები“ და როგორ ყოველთვის დაამარცხებს ბოროტს კეთილი. არ ვეშვები, ისიც არ იზარებს: იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა...- იწყებს ბაბუა მოყოლას და თვითონაც ზღაპრის გმირს ემსგავსება.

გავა წლები. ბაბუას უეცარი დაღუპვიდან გავა იმაზე მეტი დრო, ვიდრე მას ვიცნობდი, მაგრამ ეს სურათი სამუდამოდ ჩაიბეჭდება ჩემს მეხსიერებაში. ხშირად მომენატრება არდადეგებზე სოფელში გატარებული უდარდელი, უბრალო, მაგრამ სავსე და ხალისიანი ბავშვობის დღეები... წისქვილში მოყოლილი ამბები... წლები დამაშორებს ბაბუას სახლს, იმ ადამიანებს, ვისთან ერთადაც ამ ლამაზი დღეებით მონიჭებულ სიხარულს გაუთვიცნობიერებლად ვიზიარებდი. საქართველოდან შორს მყოფს, ჩემს სიზმრებში არაერთხელ განმეორდება წისქვილის სცენა.

ჩვენ ისევ ისე ვართ ჩამომჯდარი. ბაბუა ისევ კოკრიჭინას ზღაპარს ყვება. წისქვილის ქვა ისევ ბზრიალებს და სიმინდის მარცვლებს ფქვილის პატარა ნამცეცებად აქცევს.

California Dream

I love travelling, but can’t stand being a tourist.

To me there is something fundamentally wrong with the image of a red city bus filled with Chinese tourists, only experiencing the place through the lenses of their camera.

When I travel, I like to pretend I am a local…
have a coffee in the quiet coffee shop,
observe people,
wonder where they are going to,
who is waiting for them …
take in the smells,
sounds,
and colours of the place.

I also believe that the best things happen unplanned, and anyways, why make plans if you are in only for the thrill of surprise?

I ran into my own San Francisco surprise walking across Fisherman’s Wharf on a sunny October afternoon.

Kenneth is no ordinary photographer.

He’s made nude photos of women he loved throughout his life,
and photographed his favorite places in the world,
mostly black and white…
Berlin,
San Francisco,
Mexico,
Cuba…

It was the Cuba photos that caught my eye…
My smile turned into his curiosity,
his curiosity into a conversation,
conversation into a discussion of 20^th century American literature
and then a (politely turned down) invitation
to dinner and a photo session…

Upon his advice I went to the bars
where famous American writers
used to hang out,
picked up bargain books
in San Francisco’s most famous bookstore…
passed by the church where
Merilyn Monroe and Joe Dimaggio took a wedding photo,
(even though they were not allowed to get married in the catholic church)…
and then stopped at café Triesta
for what is probably the
best coffee in
San Francisco..

Then the day’s treat:

bike trip over the golden gate bridge..
Breathtaking view of the Pacific ocean,
baby whale under the bridge,
sunlit cliffs to the right,
behind my back the evening San Francisco,
basking in the last rays
of the warm October sun,
and
sunset that will
blow
you
away….

and then a thought:
I have to come back some day,
Kenneth will have photos of exciting new places
waiting for me...